"Ο δε γε φιλόσοφος, τη του όντος αεί δια λογισμών προσκείμενος ιδέα, δια το λαμπρόν αύ της χώρας ουδαμώς ευπετής οφθήναι· τα γαρ της των πολλών ψυχής όμματα καρτερείν προς το θείον αφορώντα αδύνατα" (Πλάτωνος Σοφιστής 253Α)

Τα όσα ακολουθούν έχουν σκοπό να κάμουν ορατόν το φιλόσοφο στην πλησίασή του προς το ον. Του ερμηνευομένου βιβλίου είναι το κεντρικό πρόβλημα τι το ον. Ερώτηση παραδοξική αφού ο νυσταγμός της δόξης αντιλογεί ότι ζούμε μέσα στην περιοχή του όντος και ο διασκορπισμός της ξεκομμένης από την αρχικήν ενότητα ψυχής δεν αντικόβεται από το κρυφό ένα νόημα-ωσάν να ήταν η ύπαρξι παμπάλαιο μυριοδιαβασμένο βιβλίο.
Είναι λοιπόν τα μάτια της ψυχής μας τόσο καρτερικά όσο χρειάζεται για να αποτολμήσουν αυτή τη θεώρηση; Αν το ωραίο είναι η αρχή του φριχτού τι θα πρέπη να είναι η πρώτη αλήθεια; Απειλή εξολοθρευμού της ύπαρξής μας στην πλημμύρα του φωτός; Η Τέχνη μιλεί για το ον δείχνοντας το μη ον με το δελεασμό του κάλλους. Της Πρώτης Φιλοσοφίας ο Λόγος αχτινοβολεί κι' από την καλλονής το γοητευμό ελεύθερος. 

Εισαγωγή και ερμηνεία: Κωνσταντίνος. Δ. Γεωργούλης.

Για τον συγγραφέα:

 Ο Κωνσταντίνος Δ. Γεωργούλης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1894 και πέθανε στην Αθήνα το 1968. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1912- 1917) και με κρατική υποτροφία (1930- 1933) Φιλολογία, Φιλοσοφία και Παιδαγωγικά στα Πανεπιστήμια του Βερολίνου και του Φράιμπουργκ, όπου είχε διδασκάλους τον Γαίγκερ, τους Χούσσερλ και Χάιντεγκερ, και τον Σπράγγελ, οι οποίοι βρίσκονταν τότε στην πρωτοπορία της ευρωπαϊκής σκέψης. Υπήρξε φύση δημιουργική και πολυμερής, δεινός ελληνιστής, φιλόσοφος και παιδαγωγός. Δίδαξε γενιές ολόκληρες μαθητών στα σχολεία της Μ. Εκπαίδευσης και καθηγητών στο Διδασκαλείο Μ. Εκπαίδευσης, του οποίου υπήρξε και Διευθυντής επί δύο τουλάχιστον δεκαετίες (1941- 1964).

Η πολυμέρεια, η περιεκτικότητα και η βαθυστόχαστη αντίληψη διακρίνουν το συγγραφικό του έργο. Κλασικά στο είδος τους είναι η «Πρώτη Φιλοσοφία» (Τα μετά τα Φυσικά) του Αριστοτέλη (1935), η μετάφραση και εισαγωγή στην «Πολιτεία» του Πλάτωνος (1939), οι εισαγωγές του στους «Νόμους» του Πλάτωνος (εκδ. Παπύρου) και στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνος (εκδ. Ζαχαρόπουλου), η επίπονη μετάφραση του έργου του Αριστοτέλη «Φυσική ακρόασις» (Τα Φυσικά) που εκδόθηκε μετά το θάνατό του (εκδ.Παπαδήμα), «Αριστοτέλης ο Σταγιρίτης» (1962). Συνέγραψε ακόμα πολλά παιδαγωγικά συγγράμματα καθώς και φιλολογικά, φιλοσοφικά και παιδαγωγικά άρθρα στη Μεγάλη Παιδαγωγική Εγκυκλοπαίδεια, στο Εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ηλίου και σε περιοδικά.