Ο Κωστής Παλαμάς, ηθελημένα ή αθέλητα, έχει υποβαθμιστεί στην εκπαίδευσή μας, μολονότι αποτελεί, με το δημοτικό τραγούδι και τον Σολωμό, μια από τις τρεις κορυφές του νεοελληνισμού. Στάθηκε εκείνος που στον τομέα της τέχνης έκαμε πράξη αυτό που ο Δ. Γληνός, αναφερόμενος στην αξιοποίηση της παράδοσης, ονόμασε «δημιουργικό ιστορισμό». Η παλαμική τέχνη αναχωνεύει, μέσα και στο κριτικό, κυρίως όμως στο ποιητικό του έργο, όλα τα δημιουργικά στοιχεία της ελληνικής παράδοσης, και θεμελιώνει έναν πλούτο πνευματικών αξιών, που αναδεικνύουν την ομαδική αυτοσυνειδησία του ελληνικού λαού. Ακολουθώντας τις κοινωνικές και πνευματικές παραδόσεις, σφράγισε τη λυρική μας ποίηση. Ανοιχτός στα προβλήματα του νεοελληνισμού, μας έδωσε απαράμιλλες συνθέσεις, όπως «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου», «Η Φλογέρα του Βασιλιά», «Οι Βωμοί», «Ο Ύμνος της Αθήνας», κ.α που τον αναδεικνύουν σε πνευματικό ηγέτη. Τα «Σατιρικά Γυμνάσματα», «Οι Δειλοί και Σκληροί Στίχοι», κ.α. αναδεικνύουν τον Παλαμά αμείλικτο αντίπαλο της κοινωνικής διαφθοράς και της κατάπτωσης της εποχής του. Μαστίγωσε, ως ποιητής, την κατρακύλα της πνευματικής και κοινωνικής ηγεσίας. Υπήρξε δέκτης των μεγάλων προβληματισμών της εποχής του. Αποτύπωσε στο έργο του την ενότητα του ελληνικού πολιτισμικού φαινομένου και τη συνέχειά του από την αρχαιότητα, τη μεσαιωνική ιστορία ως το νεοελληνισμό. Γοητεύτηκε και απογοητεύτηκε από τη Μεγάλη Ιδέα. Και στα ποιήματά του, που αποτελούν ποιητικές αντανακλάσεις σε γεγονότα της εποχής του, ο Παλαμάς δεν ήταν σωβινιστής. Ήταν πατριώτης. Κι αυτός ο πατριωτισμός του είτε νοθεύτηκε είτε παρανοήθηκε. Ακόμα, ο Παλαμάς άνοιξε την πνευματική μας ζωή στα ποιητικά ρεύματα της Ευρώπης, και μέσα στην ποίησή του προβλήθηκε η δύναμη της επιστήμης που έκανε άλματα στην εποχή του. Ο Παλαμάς δεν είναι απλώς ποιητής, είναι προσωπικότητα πνευματικού ηγέτη, που καλλιέργησε και πρόβαλε πνευματικές, ηθικές και κοινωνικές αξίες, που έχουν διαπαιδαγωγητική δύναμη.
 

Για τον συγγραφέα:

Ο Γεώργιος Κ. Μωραΐτης φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας (1946- 1950) και έλαβε πτυχίο φιλολόγου. Έλαβε από το State University of Arkansas των ΗΠΑ το πτυχίο του Master of Education (1978). Δίδαξε στην ιδιωτική εκπαίδευση (1953- 1992) στο «Ελληνικό Εκπαιδευτήριο» Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου- Δ. Ελευθεριάδη, στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδας (Pierce College) και στη συνέχεια διετέλεσε Διευθυντής στο Αθηναϊκό Ινστιτούτο Δημοσιογραφίας. Από τα βιβλία του αναφέρουμε τα σημαντικότερα: «Η έκθεση των ιδεών στη θεωρία και την πράξη» (1982), «Παράλληλο συντακτικό της αρχαίας και της νέας ελληνικής γλώσσας» (1974), «Η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και της φιλολογίας στην ελληνική εκπαίδευση» (1982), «Συντροφιά με τον Ξενοφώντα στη λεγεώνα των ξένων» (1985), «Ιδεολογικές και μεθοδολογικές αρχές της εργασίας στο Σχολείο της Πολυτεχνικής Εκπαίδευσης» (1999) και «Ξαναδιαβάζοντας το Θουκυδίδη- Περικλέους Επιτάφιος» (2000).