Το βιβλίο αυτό περιέχει περίπου 4.500 λέξεις του βλάχικου λόγου, οι οποίες όλες είναι μυκηναικές, ομηρικές, βυζαντινές και φυσικά νεοελληνικές!

 Οι κυριότερες διαπιστώσεις που προκύπτουν από το βιβλίο αυτό είναι οι εξής:

Πρώτον, πολλές (δεκάδες) λέξεις στο βλάχικο λόγο δεν αποτελούν δάνεια ή επιδράσεις από την αρχαία ελληνική ή τη λατινική, αλλά είναι συνέχεια της μυκηναϊκής, ομηρικής και βυζαντινής γλώσσας. Δεύτερον, η διαπίστωση αυτή μαζί με εκείνη που αφορά την κυριαρχία χιλιάδων νεοελληνικών ριζών στο βλάχικο λόγο, καταδεικνύουν ότι οι Ελληνόβλαχοι είναι αυτόχθονες, ότι κατοικούν συνεχώς στον ελλαδικό χώρο από τα βάθη των αιώνων. Τρίτον, όπως η ελληνική αλλά και άλλες γλώσσες εμπλουτίσθηκαν με δάνεια από άλλες γλώσσες (κυρίως της αγγλικής) εξαιτίας της παγκοσμιότητας και τις ανάγκες για συνεννόηση, προώθηση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και επαγγελματική καταξίωση, έτσι και ο βασικός αρχικός κορμός της ελληνοβλάχικης διαλέκτου ήταν αρχέγονος, ήταν αρχαιοελληνικός, ο οποίος εμπλουτίσθηκε με δάνεια στοιχεία από τη δημώδη λατινική για λόγους επιχειρηματικούς και εμπορικούς. Τέταρτον, στο βλάχικο λόγο, που δεν γράφτηκε ποτέ, είναι κυρίαρχη η μεταβολή γραμμάτων, θεμάτων και καταλήξεων πολλών λέξεων, όπως συμβαίνει άλλωστε και σήμερα σε περιοχές της χώρας μας όπου κατοικούσαν και κατοικούν αγράμματοι. Πέμπτον, η κυριαρχία χιλιάδων μυκηναϊκών, ομηρικών, βυζαντινών και νεοελληνικών ριζών στο βλάχικο λόγο καταδεικνύει ότι η μόνη σχέση που υπάρχει μεταξύ της ελληνοβλάχικης γλώσσας και των άλλων βλάχικων γλωσσών μη Ελλήνων, κυρίως στη Βαλκανική, είναι η χρήση λέξεων της δημώδους λατινικής.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Δημήτρης Στεργίου είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε το 1942 στην Παλαιαομάνινα Αιτωλοακαρνανίας, που είναι το μεγαλύτερο από τα έξι βλαχοχώρια της Ακαρνανίας. Μετά την αποφοίτησή του με άριστα (πρώτος) από το Γυμνάσιο της Παλαμαϊκής Σχολής Μεσολογγίου σπούδασε πολιτικές και οικονομικές και, στη συνέχεια, φιλοσοφικές επιστήμες. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 προσλήφθηκε στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη ως συντάκτης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και των εφημερίδων «Νέα» και «Βήμα». Το 1979 έγινε αρχισυντάκτης και στη συνέχεια διευθυντής Σύνταξης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου». Από το Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη απεχώρησε το 2001 και μετακινήθηκε στην εφημερίδα «Τύπος της Κυριακής», της οποίας ήταν διευθυντής έως τον Σεπτέμβριο του 2003, όταν απεχώρησε. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών.